Wat kan een school veel doen met een gezinsleven. In ons geval is dat positief. Want sinds onze zoon op school zit leren we steeds meer mensen kennen in de wijk. Mensen waarvan ik een vooroordeel had en dat is er nu niet meer, mensen waarvan ik een vooroordeel had en dat is alleen maar meer bevestigd, maar ook mensen die ik gewoon van gezicht kende maar die nu een belangrijk deel van ons leven uitmaken.
Het is toch altijd spannend om te zien met welke vriendjes en vriendinnetjes je kinderen mee thuis komen, of erger nog waar ze zelf gaan spelen. Gelukkig voor ons, kiest hij kinderen uit die hij zelf echt leuk en grappig vind. En laat hij zich niet intimideren door jongens die agressiever zijn. Hij speelt met iedereen samen in de bouwhoek en in de huishoek. Maar na schooltijd is toch echt zijn beste vriend waarbij hij thuis wil spelen en die graag bij ons over de vloer komt.
Ze zijn zo mooi om te zien. .......onze zoon hoogblond, blauwe ogen met een ondeugend gezicht en zijn vriendje uit Afrika met een prachtige glanzende donkere huid en een stralende lach. Ze zijn onafscheidelijk die twee: als ze hier tussen de middag een broodje eten, moeten ze naast elkaar op 1 stoel zitten, ze eten hand in een hand een ijsje, ze maken ruzie over wie het snelste is en hebben gesprekken over ham-kaas chips, want als je moslim bent mag je die niet eten en dat vind meneer erg interessant.
En ik? Ik heb de moeder van zijn beste vriend ondertussen leren kennen. Wat een prachtige hardwerkende warme vrouw is zij. Daar waar ik met mijn nieuwsgierigheid overal vooraan sta, staat zij geduldig te zijn en is de rust zelve. Ik wil me overal tegen aan bemoeien, maar zij laat de jongens gaan en leert ze om het zelf op te lossen. En delen staat voorop!! Want als er iets is dat ik heb geleerd van haar is dat je alles kan delen, het maakt niet uit hoeveel of hoe weinig je hebt. En ik moet toegeven, delen maakt gelukkiger. Wanneer ik naar de speeltuin ging nam ik alleen drinken voor mijn eigen kinderen mee. Nu zorg ik ervoor dat ik een voorraad heb als ik op pad ga zodat ook anderen er van kunnen genieten als we die tegen komen.
En zo leren we elkaar nog meer dingen: zij leert mij om echt te koken, zonder pakjes. Ik neem haar en haar gezin mee naar leuke plekken in onze stad waar ze nog nooit zijn geweest. Mijn zoon mag tussen de middag bij haar een broodje eten en ik help haar met formulieren van school.
Ondertussen kletsen en lachen we wat af. Er gaat geen week voorbij zonder dat we elkaar hebben gezien.
Ik voel me mede dank zij haar en haar gezellige gezin steeds meer thuis in onze wijk.
