Johan en Johan

Ondanks dat ik meestal positief ben over de wijk waarin we wonen, zie ik ook af en toe dingen waar ik niet zo gelukkig van wordt. Of eigenlijk worden mijn kinderen geconfronteerd met situaties waarvan ik het niet nodig vind dat ze dat nu al zien.
Zo hebben wij in de buurt een daklozen opvang zitten. De daklozen staan regelmatig onderaan ons appartement en een paar keer in de week zien we de soepbus voor de deur staan, waar ze een warme maaltijd kunnen nuttigen.  De meeste daklozen bemoeien zich niet met je, een enkeling houdt een keer een deur voor je open wanneer je met zware tassen loopt of ze zeggen je gedag wanneer je langs de hele groep loopt. Niks bedreigend aan in mijn ogen.
Maar toch...........sommigen zijn onvoorspelbaar. En dat vind ik wel lastig. Zo hadden twee mannen laatst ruzie terwijl wij langsliepen. Het ging er behoorlijk grof aan toe.
Leg daarna maar eens uit aan een kind van vier waarom die volwassen mensen zo tegen elkaar doen.
Dat als je teveel biertjes drinkt dat je dan niet meer weet wat je doet. Dan krijg je vragen als: " Wanneer  papa een biertje drinkt gaat hij dan ook zo doen? ( nee, schat van 1 biertje ga je nog niet zo doen) Waar slapen die mensen dan? Waar gaan ze naar de wc?" Ik heb geprobeerd het zo eerlijk mogelijk en kindvriendelijk uitgelegd.
Van de ene persoon wist ik de naam, namelijk Johan. Onze zoon heeft er een duo van gemaakt, namelijk: Johan en Johan. En ze worden te pas en te onpas gebruikt in situaties waarin de dingen even niet zo lopen als dat je zou willen. Zo was ik laatst mijn fietssleutel kwijt. Volgens mijn zoon zouden Johan en Johan dat wel eens gedaan kunnen hebben. Maar ook van een shirt dat kapot is, wanneer er troep op straat ligt of wanneer een winkelwagentje niet is opgeruimd krijgen Johan en Johan de schuld.
Wij grappen vrolijk met hem mee. Maar het blijft lastig. Hoe kan je een kind opvoeden met zo weinig mogelijk vooroordelen in een omgeving waarbij er regelmatig vooroordelen worden bevestigd?

De Boefjes

Nieuwe vrienden.......

Wat kan een school veel doen met een gezinsleven. In ons geval is dat positief. Want sinds onze zoon op school zit leren we steeds meer mensen kennen in de wijk. Mensen waarvan ik een vooroordeel had en dat is er nu niet meer, mensen waarvan ik een vooroordeel had en dat is alleen maar meer bevestigd, maar ook mensen die ik gewoon van gezicht kende maar die nu een belangrijk deel van ons leven uitmaken.

Het is toch altijd spannend om te zien met welke vriendjes en vriendinnetjes je kinderen mee thuis komen, of erger nog waar ze zelf gaan spelen. Gelukkig voor ons, kiest hij kinderen uit die hij zelf echt leuk en grappig vind. En laat hij zich niet intimideren door jongens die agressiever zijn. Hij speelt met iedereen samen in de bouwhoek en in de huishoek. Maar na schooltijd is toch echt zijn beste vriend waarbij hij thuis wil spelen en die graag bij ons over de vloer komt.
 Ze zijn zo mooi om te zien. .......onze zoon hoogblond, blauwe ogen met een ondeugend gezicht en zijn vriendje uit Afrika met een prachtige glanzende donkere huid en een stralende lach. Ze zijn onafscheidelijk die twee: als ze hier tussen de middag een broodje eten, moeten ze naast elkaar op 1 stoel zitten, ze eten hand in een hand een ijsje, ze maken ruzie over wie het snelste is en hebben gesprekken over ham-kaas chips, want als je moslim bent mag je die niet eten en dat vind meneer erg interessant.
En ik? Ik heb de moeder van zijn beste vriend ondertussen leren kennen. Wat een prachtige hardwerkende warme vrouw is zij. Daar waar ik met mijn nieuwsgierigheid overal vooraan sta, staat zij geduldig te zijn en is de rust zelve. Ik wil me overal tegen aan bemoeien, maar zij laat de jongens gaan en leert ze om het zelf op te lossen. En delen staat voorop!! Want als er iets is dat ik heb geleerd van haar is dat je alles kan delen, het maakt niet uit hoeveel of hoe weinig je hebt. En ik moet toegeven, delen maakt gelukkiger. Wanneer ik naar de speeltuin ging nam ik alleen drinken voor mijn eigen kinderen mee. Nu zorg ik ervoor dat ik een voorraad heb als ik op pad ga zodat ook anderen er van kunnen genieten als we die tegen komen.
En zo leren we elkaar nog meer dingen: zij leert mij om echt te koken, zonder pakjes. Ik neem haar en haar gezin mee naar leuke plekken in onze stad waar ze nog nooit zijn geweest. Mijn zoon mag tussen de middag bij haar een broodje eten  en ik help haar met formulieren van school.
Ondertussen kletsen en lachen we wat af. Er gaat geen week voorbij zonder dat we elkaar hebben gezien.
Ik voel me mede dank zij haar en haar gezellige gezin steeds meer thuis in onze wijk.

Sunshine Award

Een wat een leuke verrassing in mijn mailbox. De schrijfster van blijmetkleur wilde mij nomineren voor de sunshine award om mij te stimuleren door te gaan bloggen. Een betere stimulans kon ik niet krijgen dan zo'n groot compliment van een onbekende. Dus bij deze zit ik achter mijn laptop. Van de week wil ik verder gaan met bloggen, maar eerst wil ik toestemming hebben van een paar mensen om ook over hen te mogen schrijven.

Vandaag dus alleen de vragen beantwoorden die bij de Sunshine Award horen en tien andere kandidaten uitzoeken , waarvan ik vind dat zij het verdienen om ervoor in aanmerking te komen.

Favoriete dier: een giraffe (prachtige elegante dieren)

Favoriete getal:  8 (een eindeloos getal)

Favoriete non-alcoholische-drankje: thee (ik drink bijna niks anders dan dat)

Facebook of twitter:  absoluut facebook!! 

Wat is je passie: kamperen.

Krijgen of geven: het ene kan niet zonder het andere. Je weet pas hoe blij je iemand anders kan maken als je zelf ook kan genieten van het ontvangen.

Favoriete patroon: levensritme, ritme van de natuur (mag dit onder patroon vallen??)

Favoriete dag van de week: Zaterdag. Wetend dat je de dag erna ook nog vrij bent, geeft zo'n fijn gevoel.

Favoriete bloem: orchidee

Favoriet land: ik denk dan toch Italie. Naast de verschillende landschappen hou ik ook erg van de kookkunsten, levenslust en het temperament van de Italianen.

Witte school versus zwarte school

Het is zover......................zoonlief is vier jaar geworden. Ik heb nu een schoolgaand kind. Raar idee, hoor. Het heeft wel heel wat voeten in aarde gehad om een school te kiezen.
Een jaar geleden ben ik het project "school zoeken" begonnen. Wat is nou eigenlijk de beste school voor hem? De christelijke basisschool hier dichtbij, de vrije school, de "zwarte school" of toch de natuurschool in een andere wijk.
De christelijke basisschool viel vrij snel af. Toen ik daar binnen liep had ik niet het gevoel van: hey, hier horen wij thuis. Ik ben zelf groot voorstander van openbare scholen, maar wilde het toch een kans geven.
Ik was zelf wel een voorstander van de vrije school al vond ik het er in de kleuterklas wel heel erg  "zoet" aan toe gaan. Onze zoon is een behoorlijke rouwdouwer en daarnaast heeft mijn man echt helemaal niks met de vrije school.

Twee opties bleven er over:
 De multiculturele school bij ons in de straat en de natuurschool in de andere wijk.
 Mijn man komt uit een dorp en moest erg wennen (nog steeds trouwens) aan de stad en op de natuurschool werden er heel veel buiten lessen gegeven. De lokalen zagen er ruim uit, waren sfeervol ingericht, er liepen kinderen rond uit soortgelijke milieus. Hier voelden we ons wel thuis.

De andere school, de school bij ons in de straat is heel multicultureel. Ik heb er vroeger stage gelopen, en we hadden maar 1 blank kind in de klas. We wisten niet of we onze zoon hier wel tussen zagen lopen. Maar na een gesprek met de directeur en een rondleiding waren we een stuk enthousiaster. De methodes waren erg vernieuwend, er werd veel aandacht besteedt aan taal, presentatie, sociale vaardigheden etc. De uitstroom naar het vervolgonderwijs is goed.
Daarnaast kunnen we hem lopend brengen, hij krijgt hierdoor meer vriendjes in de buurt en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Op de natuurschool was het minder prestatiegericht en werd er bijvoorbeeld yoga gegeven bij de kleuters. En dat zijn van die dingen waar ik ook weer voor val. Het was er allemaal wat relaxter. minder prestatiegericht. Ik vind het namelijk echt niet nodig dat er cito-toetsen gedaan worden bij kleuters. Uiteindelijk heb we dus gekozen voor de natuurschool in de andere wijk, maar................

Het voelde niet goed. Ik wilde nog niet het inschrijfformulier invullen, maar ik kon niet duidelijk aangeven waarom. Mijn voorkeur ging toch uit naar de school in de wijk puur gevoelsmatig. Ik vond het namelijk hypocriet om in een multiculturele wijk te wonen en dan je kind naar een blanke school doen in een andere wijk.  Maar ik moest de discussie met mijn man iedere keer aangaan. En het lukte me niet om te winnen. Hij had er moeite mee om onze zoon naar een klas te sturen veel allochtone kinderen en/of kinderen uit een lager sociaal milieu.
Mijn argument was: Hoe kan het ooit een goede mix worden, als iedere blanke ouder zijn/haar kind niet naar een multiculturele school doet. Maar volgens hem was ons kind geen sociaal maatschappelijk project. Lastig, lastig!!!

Gelukkig werk ik in het onderwijs en spreek ik nog wel eens professionals die op verschillende scholen komen. zo ook op deze twee. Nu kon ik met harde feiten aankomen thuis. De natuurschool was mooi van de buitenkant, maar inhoudelijk toch echt minder goed. Terwijl de school in onze wijk inhoudelijk wel erg goed blijkt te zijn, de zorg en aandacht voor de leerlingen, een gepassioneerd team, een school die veel verwacht van ouders qua betrokkenheid. Maar de buitenkant schrikt mensen ( en dus ook ons) af, met een sober plein tussen alle hoogbouw, weinig blanke kinderen, aan sommige kinderen zie je dat ze het thuis niet breed hebben.
Gelukkig ging manlief overstag en zag hij uiteindelijk toch ook meer voordelen aan de buurtschool dan de school in de andere wijk.
 Ik blij en uiteindelijk ook zoon blij, want hij is nu vier keer wezen oefenen en heeft het reuze naar zijn zin. Wat wil je als ouder nog meer ? Ons kind gaat met een lach naar school  en komt lachend thuis. Ondertussen ontdekt en leert hij nieuwe dingen. Dingen die hij op de andere school misschien was mis gelopen. En wij waarschijnlijk ook.................................

Verbeter de wereld........

Ik wil proberen iedere week iets goeds te doen, zonder dat daar iets van eigenbelang in zit, behalve natuurlijk er een gevoel aan over houden.

Ik ben erg benieuwd of het zal gaan werken. Moet ik veel moeite doen om iets te verzinnen? Houden goede daden op een gegeven moment op? Of zal er toch altijd iets van eigen belang in zitten?

Twee weken geleden ben ik op het idee gekomen:
Ik liep op straat naar het kinderdagverblijf van mijn kinderen. En op de stoep waar ik dagelijks langs loop, lag een ansichtkaart. Ik pakte hem op en er stond een adres op dat wel redelijk in de buurt lag, maar niet in die straat. Ik kon drie dingen doen? de kaart weer op de grond gooien (misschien dat iemand anders zo gek was om hem door de bus te doen?), hem in de prullenbak doen (toch ook goed voor het milieu?)of omlopen en de kaart door de bus doen. Ik koos voor het laatste. Samen met de kids ben ik een blokje omgewandeld en hopelijk hebben we een wijkbewoner blij gemaakt met een langverwachte kaart. (of juist niet...???) 


Ik weet het, ik heb nou niet echt een werelddaad verricht, maar het gaf mij een goed gevoel en zoonlief vond het erg gezellig. 


Sindsdien heb ik nog twee dingen bewust gedaan, onder het motto verbeter de wereld begin bij jezelf..........Want ik weet 
o zo goed hoe een ander moet leven, maar zelf ben ik ook meer van de woorden ipv de daden. Tijd om daar verandering in te  brengen.


Zal het gaan werken??

het gezicht achter de accordeon

Het liefst zou ik met mijn spiegelreflex camera erop uit gaan in de wijk en mooie portretten fotograferen. Maar er iets wat me tegen houdt. Toch nog iets te verlegen? Niet genoeg fotografie ervaring? Bang dat ik mensen zal afschrikken? en stel dat ik die stap wel neem, moet ik er dan altijd bij vermelden dat ik het zal plaatsen in mijn blog? Mensen van de krant doen dat natuurlijk ook niet. Maar het voelt een beetje als schending van de privacy wanneer ik dit doe.
Sinds dat ik dit blog ben begonnen, kijk ik wel anders naar de mensen in " mijn wijk". Zoals de meneer met zijn accordeon. Ik loop wekelijks langs hem heen en meestal gooien we ook een muntje in zijn mandje. Maar nu heb ik ook daadwerkelijk een praatje met hem gemaakt, hij komt uit Bulgarije en hij speelt zijn hele leven al accordeon. Veel verder kwam het gesprek niet.
Maar toch.......een klein verhaal achter een gezicht die ik wekelijks zie. Wie weet leer ik op deze manier nog meer wijkbewoners kennen.
En misschien durf ik zelfs over een drempel te stappen en mensen te fotograferen.

Home Sweet Home

Voor ons was het vandaag echt: Home Sweet Home. Afgelopen weekend zijn manlief en ik naar Brussel geweest, zonder kids. Zij hebben zich uitgeleefd bij allebei de opa's en oma's.
Vooral bij opa en oma " Justy" kan onze oudste lekker buiten ravotten. Ze wonen in een dorp en hebben een mega-tuin met een pony en een hond. Nadat de kids een topweekend hebben gehad en wij ook, was toch ook wel weer heel fijn om weer heerlijk te knuffelen en alle verhalen te horen. ( en stiekem ook wel lekker om weer thuis te zijn, in ons eigen kleine flatje. Het blijft toch THUIS. )
Onze kleine man was zelfs zo moe van het hele weekend in de gezonde buitenlucht, dat ie vanmiddag spontaan op de bank in slaap viel, ...............zzzzzzzzzzzzzz..................!!!!!

Home Sweet Home is een initiatief van Barbaramama .

8 maart internationale vrouwendag!!!

Wie o wie, viert dit mee elders in het land?

Ik ben in ieder geval van de partij..................................

Urban knitting in een achterstandswijk

Iedere dag loop ik langs dit kleine stukje urban knitting bij mij in de straat. Ik ben dol op urban knitting, maar de meeste breisels die ik aantref in de stad hebben toch echt een groter formaat en zijn wat kleurrijker. 

Iedere keer als ik hier langs loop, vraag ik me af: Wie heeft dit gemaakt, iemand met weinig geld die toch een  kleine creatieve stempel in de wijk wilde neerzetten? Was de wol op? Was het iemand die te lui was om verder te breien? Of een klein meisje dat ook mee wilde doen aan deze leuke hype? Hij is zo onopvallend dat je er bijna aan voorbij zou lopen, maar voor mij in ieder geval de moeite waard om hem te plaatsen in mijn blog. 

Beste breister....hoe klein hij ook mag zijn, hij is opgemerkt!!!! Bedankt voor het versieren van de straat!!!

Home sweet home: Lente in de lucht

Dit weekend hing er een lente-gevoel in de lucht. De vogeltjes kwetterden er vrolijk op los, mensen die zonder jas even naar de winkel liepen, motorrijders haalden hun blikvanger uit de schuur. En wij......... wij hebben weer een fris huisje.

De moeizame start.

Nee, dit was niet de bedoeling. Zes jaar geleden, hevig verliefd op elkaar en op dit appartement, zijn we hier komen wonen. De planning was een aantal jaren hier samenwonen, daarna verhuizen naar een eengezinswoning, trouwen, kinderen etc. In die volgorde a.u.b.
Maar het leven loopt nu eenmaal niet volgens planning. De crisis hadden we niet zien aankomen en het zou zeker ons niet treffen. Maar inmiddels staat ons appartement 4,5 jaar te koop, zijn we getrouwd en zijn we twee prachtige kinderen rijker.

Nu was dit een wijk die ons leuk leek voor ons tweeën, maar niet om onze kinderen op te laten groeien, toch???
 Alhoewel ik in deze multiculturele wijk zelf geboren en getogen ben, zag ik het voor mijn eigen kinderen toch net iets anders voor me. Meer een huisje aan de rand van de stad, met veel groen om ons heen in een buurt waarin iedereen elkaar kent en waar je niet wordt geconfronteerd met armoede.

Maar helaas, of het nou puur toeval is of dat het lot het voor ons heeft bepaald, onze planning gaat niet door. Inplaats daarvan wonen we met een z'n vieren in een appartement met twee slaapkamers boven het winkelcentrum. Geen tuin waarin de kinderen vrij naar buiten kunnen. Geen leeftijdsgenootjes in het gebouw. Gebaald hebben we zeker ( en soms nog).
Vooral wanneer je in bed stapt en de natte was van het hele gezin boven je hoofd ligt te drogen, wanneer je 's nachts wakker wordt van de luidruchtige daklozen onder aan de flat, of wanneer je hoort dat de snackbar van beneden weer eens is overvallen. Niet de ideale plek om je kinderen op te voeden, in mijn ogen........

Maar hoe langer we hier wonen, hoe meer ik de schoonheid van deze wijk en haar bewoners ga zien: Het  Turkse mannetje van de groentewinkel die me iedere keer vriendelijk gedag zegt. De speeltuin om de hoek die wordt gerund door vrijwilligers die zich met hart en ziel inzetten voor de kinderen. De natuur die hier vlakbij ligt, de gezellige volkstuintjes in het park naast ons.
En bovenal mijn zoon (van bijna 4) die andere mensen niet beoordeeld op de kleur die ze hebben, maar op wie ze zijn. Hij weet niet beter dan dat Turkse, Marokkaanse, Afrikaanse, Nederlandse, Surinaamse mensen met elkaar leven.

Het is hier zo gek nog niet. Mijn beeld van kinderen opvoeden in een achterstandswijk wordt langzamerhand bijgeschaafd en ik begin het zelfs leuk te vinden. Zelfs zo leuk dat ik de behoefte heb om dit met anderen te delen......................