De moeizame start.

Nee, dit was niet de bedoeling. Zes jaar geleden, hevig verliefd op elkaar en op dit appartement, zijn we hier komen wonen. De planning was een aantal jaren hier samenwonen, daarna verhuizen naar een eengezinswoning, trouwen, kinderen etc. In die volgorde a.u.b.
Maar het leven loopt nu eenmaal niet volgens planning. De crisis hadden we niet zien aankomen en het zou zeker ons niet treffen. Maar inmiddels staat ons appartement 4,5 jaar te koop, zijn we getrouwd en zijn we twee prachtige kinderen rijker.

Nu was dit een wijk die ons leuk leek voor ons tweeën, maar niet om onze kinderen op te laten groeien, toch???
 Alhoewel ik in deze multiculturele wijk zelf geboren en getogen ben, zag ik het voor mijn eigen kinderen toch net iets anders voor me. Meer een huisje aan de rand van de stad, met veel groen om ons heen in een buurt waarin iedereen elkaar kent en waar je niet wordt geconfronteerd met armoede.

Maar helaas, of het nou puur toeval is of dat het lot het voor ons heeft bepaald, onze planning gaat niet door. Inplaats daarvan wonen we met een z'n vieren in een appartement met twee slaapkamers boven het winkelcentrum. Geen tuin waarin de kinderen vrij naar buiten kunnen. Geen leeftijdsgenootjes in het gebouw. Gebaald hebben we zeker ( en soms nog).
Vooral wanneer je in bed stapt en de natte was van het hele gezin boven je hoofd ligt te drogen, wanneer je 's nachts wakker wordt van de luidruchtige daklozen onder aan de flat, of wanneer je hoort dat de snackbar van beneden weer eens is overvallen. Niet de ideale plek om je kinderen op te voeden, in mijn ogen........

Maar hoe langer we hier wonen, hoe meer ik de schoonheid van deze wijk en haar bewoners ga zien: Het  Turkse mannetje van de groentewinkel die me iedere keer vriendelijk gedag zegt. De speeltuin om de hoek die wordt gerund door vrijwilligers die zich met hart en ziel inzetten voor de kinderen. De natuur die hier vlakbij ligt, de gezellige volkstuintjes in het park naast ons.
En bovenal mijn zoon (van bijna 4) die andere mensen niet beoordeeld op de kleur die ze hebben, maar op wie ze zijn. Hij weet niet beter dan dat Turkse, Marokkaanse, Afrikaanse, Nederlandse, Surinaamse mensen met elkaar leven.

Het is hier zo gek nog niet. Mijn beeld van kinderen opvoeden in een achterstandswijk wordt langzamerhand bijgeschaafd en ik begin het zelfs leuk te vinden. Zelfs zo leuk dat ik de behoefte heb om dit met anderen te delen......................